Hayat kısa

Yaşanmış onca şeye rağmen bazen içimden hiçbirşey olmamış gibi 
davranmak geçiyor.. Sanki beni kimse üzmemiş,yormamış,ağlatmamış,
kırmamış gibi..
Canım  acımamış,bazen içimden öldürmek isteği geçmemiş gibi..
Şehir değiştirmeleri,şehir seçmeleri hiç yaşanmamış gibi..
Dün gece içimi yumuşamış gördüm..
Beni onca hiddetlendirmiş insanların başına bir şey gelse ne yapacağımı
düşününce kin ve nefretin ne kadar acımasızca içimde yer ettiğini kavradım.. 
Ardımdan herkes bir cümle kurabilir,eleştirebilir,yafta yapıştırabilir keza ben de 
yapabilirim ama bu içimdeki "zor zamanlarda yanında olma"güdüsünü öldürmüyormuş..
Haber gelse nasıl gideceğimi bilemiyeceğim insanlar var..
Yolda karşılaşsak yüzüne bakmayacağım.. 
Günler uzun bazen.. hayat da kısa..
Affedilmeyenler olabilir elbette ama yine de koşulur kimi zaman O'nlara doğru..
İçimizde neyi beslersek onu büyütüyoruz,elbette kötü olmayı seçmiyoruz 
ama bazen kötü olmak kolayımıza geliyor ve biz farklı olmayı böyle ediniyoruz..
Bazen melek kadar temiz,bazen günahkâr,bazen cahil,bazen akıllı olabiliyoruz ya,
işte tüm bunları olmuş ve hayatımdan geçmiş hiçkimseden elimi esirgemem ben..
Nefretimi ve kırgınlıklarımı barındırmamın bana madem bır faydası yok,
yaşamın iyi taraflarını alabildiğimce alma isteğindeyim..
Allah kimseyi kötü insanlarla karşılaştırmasın..
Beni sevmeyenleri,ardımdan konuşanları,affetmediklerimi bile..