Bir anda hissettim bunu..
Dinlediğim bir şarkı
o bilmez,bilse de kabullenmez tavrımı yerle bir ettiğinde..
"gerek yok" ve "ya allah aşkınıza olmayan birşeyi nasıl yaşadığınızı sanıyorsunuz"
ki dediğim şeyin eksikliğini farkettiğimde..
İçten içe ayna karşısında bile görmekten kaçtığım aşkın varolduğunu
kulağımdan kalbime geçen o acıda bildiğimde..
Uzun uzun çalan hafif duygulu müziklerle herkesin aklından geçmişteki
,belki de o andaki sevdaları geçerken ben de öyle bir duygunun hiç
barınmamış olduğunu kavradığımda..
"aşıktım" kelimesini cümlelerimde kullanmadığımda..
Ve evet tüm bunlar sadece bir kaç dakikada ..
Bu sabah o beni delip geçen melodileri dinlerken düşünmek istedim "birini"..
Tek düşündüğüm eksikliğimdi..
Kıyaslanamaz belki ama bu geride kalan birini düşünmekten daha kaygı vericiydi..Bazen kendimi başka bir biçimde yakalıyorum,çıkarsam kafamı yerinden
bir dönüp kendime baksam diyorum.. "ne yapıyorsun sen"..
Bir dilencinin yanından O'na sahtekârmış gibi bakarak geçerken mesela..
Elele tutuşmuş bir çifte arkalarından söverken mesela..
Elinde çiçek gördüğüm kızın sevgilisinin ne kadar yalaka olduğunu
düşünürken mesela..
Şiir okuyan yada yazanı samimi bulmaz hatta gülerken mesela..
An be an değişen bu hallerimle geçen günlerimde değişmeyen tek şey
ruhumun eksikliği..
Yazarken içimden dökülenler ile yaşarken dilimden düşenler çok başka..
İflah olmaz bir "olmanın" içinde "kaybetmişim birşeylerimi..
"Ya olduğun gibi görün yada göründüğün gibi ol" da işe yaramaz artık..
Ben olmadığım rolü oynamaya olanı da yazmaya alıştım..
Biri eksik.. Ruhumu nerde bıraktıysam bulmamı sağlayacak can yoldaşım eksik..
Aslında bıktım kendi gözlerime bile bakamamaktan,
kendi kendime oynadığım bilmem kaçıncı perde ..
Mutlu neşeli duygusuz bir kadın..
Aslında...
Kolsuz bacaksız kalpsiz bir kadın...
