alışıyor muyum acaba!! alışmak istemiyorum!!
herkes sussun istiyorum,herkes ben gibi hissettsin,beni anlasın,
beklesin benim gibi,hayat devam etmesin istiyorum.
bencil olmak istiyorum,yemek yememek,uyumamak,bakımsız olmak..
hiçkimse beni arasın istemiyorum,
arayana madalya vericekmişim gibi alaka istemiyorum..
çalışmamak,iyi kızı oynama zorunluluğumdan arınmak,
devamlı küfür etmek,hatta birilerini tokatlamak istiyorum..
herkesin teskin etmeye çalışmasını,iyi dilekleriyle avutmaya çabalamalarını,
göstermelik üzülmelerini istemiyorum..
Ben annemi istiyorum....
benim tüm hayat akışımı sağlayan kişiyi istiyorum..
bugün 9.gün.. bunca gündür bir kıçı kırık makineye bağlı..
kimileri "oh canıma değsin" dedi..
kimileri "geçer geçer" diyip sırtımı sıvazladı..
kimileri dua etti..
ama ben sadece iki kişide gördüm bu hastalığın bizdeki yarasını..
biri ben diğeri babam..
evet anne olmadan bilemeyiz biz evlatlar..
evet baba olmadan anlayamayız sözlerini..
ama bazen ikisi olmadan da deli gibi anlayabiliriz onları,"kaybetme"
duygusu burnunuzun ucunda kokmaya başladığı an................
ne geçmiş yaşanmışlıklar,ne gelecek beklentileri,ne para sıkıntısı,
ne aşk ne meşk kalıyor o günlerce bunları düşünüp üzdüğünüz kafanızda..
ben 9 gündür annemin yanı başında bırakıyorum parçalarımı..
en çok şaşırdığım şey ise 34 yıldır kirpiklerini oynatışlarından ne diyeceklerini
çözdüğüm bu çekirdek ailenin birbirine bu kadar bağlı olması.
birbirlerinden ölesiye nefret ediyorlar derken,annemin elini sıkı sıkıya tutmuş
destek olan ve sicim gibi gözyaşı döken babamı ve ona büyük bir aşkla bakıp ağlayan,
"babana iyi bak" diye emir yağdıran annemi gördüm mesela..
Korkuyorum..
O'nun olmadığı bir evde uyumaktan/uyanmaktan,pazar sabahları
O'nun olmadığı sofraya oturmaktan,
yanlışımı yüzüme söyleyen yegâne arkadaşımdan ayrı kalmaktan..
korkuyorum anne,kolların lazım..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder