Huysuz ama Tatlı..

Dün "evimsiz iyileşemem" ben diyerek, "sorumluluğu üzerime alıyorum" 
kağıdını imzalayarak çıktı güzel kadın annem hastaneden..
Bindirdik bir taksiye,evin önüne geldiğimizde ayaklarının üzerine basamadığından
3 kişi kaldırmaya uğraşırken taksici delikanlı yetişti imdadımıza. 
Sırtına aldığı gibi bir avazda çıkardı sağolsun..
İlk sözü "/attılar beni hastane köşelerine/ dedim /istemiyorlar beni/ dedim.. 
çok pişmanım" oldu..
Oturduğu koltuğu severek "canım evim" diyip ağlamaya başladı..
3 saat tüm dediklerini hiç oturtmadan yaptırdı..
Son saate baktığımda gün ışımıştı..
22 gün boyunca O'na bakan doktor/hemşire herkese beddua ediyor ve 
"hastane beni sakat bıraktı" diye ağıt yakıyor..
Mutsuz/memnuniyetsiz..
Ama O benim Annem..
Tüm huysuzluğum,zaman zaman takıntılarım,çoğu davranışlarım 
aynı O'nunkisi gibi olan Annem..
Bazen "keşke zamanı durdursam/kaçsam gitsem" desem de dizimin dibinde 
olmasını istediğim kadın.
Yürüyemiyeceğini beynine oturtacak,bundan ötürü nefesi düzelmiyecek ve 
geceleri bizi uyutmayacak olsa da O benim herşeyim..
Bazen tarifinde yetersiz kaldığım bu kadının annem olmasından gurur duyuyorum..
Allah başımdan eksik etmesin..
(... ama az uyutsa iyi olurdu  be.. )