Sevgili Annem,
Ne garip;yeni yeni farkediyorum zamanın nasıl insafsız bir öğütücü olduğunu..
Eminim karnındaki ilk tekmemden beridir iki kişilik yaşadın hayatını..
Bir küçük el saçlarını tutunca değişti herşey ve o el o saçtan hiç eksik olmasın istedin.
Kimbilir kaç geceyi karyola başuçlarında derin iç çekişler dinleyip hüzünlenerek uykusuz
geçirdin. Kaç emzirme seansında bitkin uyuyakaldın..
O gün bugündür seninle hayatı bir toprakla çiçek kadar ortak tüketiyor,üretiyoruz.
Yolboyu kusurlarını hiç görmedik birbirimizin,yeteneklerimizi abarttık,toz kondurmadık..
Ben dünyanın en iyi evladıydım sense tarihin en iyi annesi..
Her çığlıkla yanımda olacağını bilmenin güveniyle büyüdüm,her derdimde benden çok dertleneceğini bilmenin o bencil alışkanlığıyla ayakta kaldım..
Sonra birden o korkunç çark devreye girdi ve yaşamın acımasız kuralı işledi..,
Büyüdüm..
Senin kollarında senden habersiz bambaşka bir ben çıktı ortaya..
Her kuşağın o vazgeçilmez ikilemi depreşti..
"devir de amma değişti" diye yakınırken sen, ben ilginden dertlendim..
Bir yerim acısa senden saklamayı öğrendim..
Acımdan çok sende yaratacağım acı acıtırdı canımı..
Neler neler paylaşır olduk.. Nasıl dar günlerde yardımıma koşup kaç şenliğimize
ortak olduk birbirimizin..
Derken bir zaman geldi danaların girdiği bostandan çıktım..
Yargıladık birbirimizi..
Sen bana eş dost çocuklarını gösterdikçe ben de eş dost ebeveynleriyle kıyaslar oldum..
Sen "bizim çocukluğumuzda.." dedikçe ben değişen takvim yapraklarını koydum önüne..
Nasıl da zalim bir çark bu değil mi..! Hayat birden ıssız bir adaya dönüveriyor.
Fotoğraflar sarardıkça solan bir yaşam ve uzaklaştıkça yakınlaştığımız bir
mazinin geri dönülmez anıları..
Bakışlarla konuştuk böyle zamanlarda.. Ağlaştık birbirimizden saklayarak
acılarımızı.. Bir mimikle özleşip bir gülüşle kavuştuk..
Ben büyürken seni de büyüttüm.. Bugün senin günün..
Allahımdan sana uzun bir ömür diliyorum.. Hem biliyor musun..!
Seni seviyorum..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder