İlk Gün

İlk günkü gibi olmaz hiçbirşey..
İlk günkü gibi olmaz hiçbir sevilme..
Bozguna mahkum olur  o "birşeyler"..
İlk heyecanın yerini mutlaka "birşeyler" doldurur..
İşte de böyle bu,aşkta da...
Yalnızlıklarımız kıyamet gibi. Ve bu kıyametin içinde bazen bir el 
yakalayıveriyoruz ya;o el ilk tuttuğu gibi tutmuyor oluyor giderek..
Eş,sevgili,arkadaş.. birinden biri mutlaka karşınıza çıkıp
"ilk günkü gibi değil-iz/birşeyler" diyecek,kaçınılmaz son..
O zaman düşünmeye başlıycaksınız "neydi değişen" diye.!!
Bulduğunuz cevap;eğer değişen sizseniz daha da acıtacak canı..
Çünkü hem bu değişimle karşı tarafa göründüğünüz durumun vahameti 
hem de bunu kelimelerle ifade edemiyor/edemiycek oluşunuzdan dolayı
oluşan/oluşacak ikincil bir vahamet/telaş/vicdan/endişe..
Anlatamadığınız o değişimin dışardan görünüşünden duyduğunuz  rahatsızlık..
Olmadığınız bir insana dönüştüren üçüncül durum..
Immmm.
Ben bile burda doğru ifade edebiliyor muyum bilmiyorum..
Bazen birilerinin değiştiğini düşünüp üzülürken fark ediyoruz ki bizmişiz değişen..
Her gün evden çıkarken sınava hazırlanmış öğrenci gibiyiz ama öyle sorular 
çıkıyor ki,cezanız eve dönmemeniz bile olabilir..
Hiçbirşeye hazırlıklı olmadığımız gerçeğine kendi değişimimize bile hazırlıklı
olmamamız da eklenince hayattan "ummak" bile mesele..
İstemediğimiz "birşeyi" yapmamız yada yapmamamız inanın hiçbirşeyi
değiştirmiyor. Level atlatıyor sadece,gün geliyor yapmışsak "keşke" dedirtiyor,
yapmamışsak yapıyoruz.. 
Zamanında şevkle,istemediğiniz halde yaptıklarınız
bir süre sonra kararlılıkla  yapmak istemediklerinize dönüşünce
kaybedeceksiniz demektir. Ne tuhaf ki bu insani iyi hissettirmez..
İlk güne dönüşler,muhakemeler başlar ve verilen ödünlerden oluşan
kaybolan zamana üzülürsünüz..
Becerebilirsek ilk günün heyecanıyla neyi isteyip neyi istemediğimizi
kendimize kazandırmalı ve uygulamalıyız..
Geç olunca işte benim gibi sadece yazarsınız..